ගැහැනුන් බිලිගත් සල්ලාල කපුවා කකුළුවෙක් වී එයි

හක්මන ප‍්‍රදේශයේ ජීවත් වූ ජයන්ත මුළු ගම්මානයටම පිළිලයක් ලෙස ගැමියන් හැඳින්වූයේ ඔහුගේ ක‍්‍රියාකලාපය එතරම්ම අයහපත් වූ නිසා ය. දඩබ්බර ගති පැවැතුම්වලින් හෙබි ජයන්ත නොබෝ දිනකින් හමුදාවට බැඳුණි. ඔහු හමුදාවට බැඳීමත් සමඟ ගමේ මිනිසුන් ඔහු කෙරෙහි තිබූ අප‍්‍රසාදය මුසු වූ බිය තවදුරටත් වැඩි විය. ඒ මෙවන් නොමනා හැසිරීම් ඇත්තකු අතට බලය ලැබීමෙන් සිදුවන විනාශය පිළිබඳ ඔවුහු දැන සිටි නිසා ය.

හමුදාවට බැඳුණ ද ජයන්ත වැඩි කලක් හමුදාවේ සිටියේ නැත. ටික දිනකින් ඔහු ඉන් පලා ආවේ ය. ඒ එද්දී ඔහු සතුව ආයුධ කිහිපයක් ද විය. මේ අතරතුර යන්ත‍්‍ර මන්ත‍්‍ර කටයුතුවලින් ජනප‍්‍රියත්වය හිමි කරගෙන සිටි හිමිනමකගේ ආරක්ෂකයකු ලෙස කටයුතු කරන්නට ජයන්තට අවස්ථාව සැලසුණි.

මෙම හිමිනමට ආයුධ සන්නද්ධ ආරක්ෂකයන් හය දෙනෙක් සිටියෝ ය. උන්වහන්සේ නිදන් හොයා ගිය හිමිනමකි. ඒ හිමියන්ට ආරක්ෂකයන් අවශ්‍ය වූයේ ඒ සඳහා ය. දේශපාලනඥයන්, ව්‍යාපාරිකයන් සමඟ එක්ව භාගයට භාගය බෙදා ගැනීමේ පදනමින් බොහෝ නිදන්වලට වග කියන්නට හිමි නම ඇතුළු පිරිසට හැකි විය.
හිමිනම ළඟ වසර පහකට පමණ ආසන්න කාලයක් සේවය කළ ජයන්තට යන්ත‍්‍ර මන්ත‍්‍ර පිළිබඳ හුරුවක් ඇති වූයේ හිමියන්ගේ ආරක්ෂකයාට අමතරව අතවැසියා ලෙසින් ද කටයුතු කිරීම හේතුවෙනි. මෙතෙක් කරන ලද රැුකියාව අමතක කළ ජයන්ත ඉන්පසු අලූත් වැඩකට අත ගැසුවේ ය. ඒ දේවාලයක් ඇරඹීමයි. එම දේවාලයේ කපු මහතා ජයන්ත ය. හිමිනම ඇසුරෙන් හුරු වූ පොඩි පොඩි යන්ත‍්‍ර මන්ත‍්‍ර කටයුතු හරහා සැලකිය යුතු තරමේ ආදායමක් උපයා ගැනීමට ජයන්තට හැකිවිණි. ශාස්ත‍්‍රයට වඩා මවාපෑම ඔහු තුළ පැවැතුණි.
ජයන්ත වැඩි වශයෙන්ම ප‍්‍රකට වූයේ වශී කර්ම උදෙසා ය. දුර බැහැර ප‍්‍රදේශවලින් ජයන්ත කපු මහතා සොයා එන පිරිස දිනෙන් දින ඉහළ යන්නට විය. මේ සමානවම ජයන්ත කපු මහතාගේ සල්ලාලකම ද වැඩි වන්නට විය. ඇහැට කනට පෙනෙන කාන්තාවක් හෝ තරුණියක් යම් ගුරුකමක් කරවා ගන්නට තමන් වෙත පැමිණියහොත් තම පහත් ආශාවන් උදෙසා ඔවුන්ව නම්මවා ගැනීමට ද හේ තමා දන්නා ශාස්ත‍්‍රයම භාවිත කළේ ය.
ඔහු එකම පවුලේ අක්කා නගෝ දෙදෙනාම එකම නිවසේ තබාගෙන පවුල් කෑවේ ය. මේ දෙදෙනා ද ශාන්තිකර්මයක් කර ගැනීමට ඔහු සොයා පැමිණි දෙදෙනකු වූ අතර ඔහු එළිපිට ම තම පහත් ආශාවන්ටම මුල් තැන දී කටයුතු කරන්නට විය. ඔහුගේ දැලට පැටළුණු බොහෝ තරුණියන්ට තමන්ට සිදුවූයේ කුමක්ද යන්න හෝ පිළිබඳ අවබෝධයක් නැත. ඔහුට මෙවන් නොපනත්කම් කිරීමට උපකාර වූයේ වශී තෙලයි.
මේ අතර නුවර ප‍්‍රදේශයේ ජීවත් වූ වසන්ති නම් අවුරුදු දහසයක තරුණිය සිය නැන්දා සමඟ ජයන්ත කපු මහතා හමුවීමට පැමිණෙන්නේ නැන්දාගේ වුවමනාවකට ය. ඒ හැරදා ගිය සැමියා යළි ගෙන්වා ගැනීමේ නැන්දාගේ අරමුණ ඉටු කරගැනීමට ය. කෙසේ හෝ සැමියා යළි ගෙන්වා දෙන බව පවසා විවිධ පූජාවන් උදෙසා අවස්ථා කිහිපයක් වසන්තිව හා නැන්දාව දේවාලය වෙත ගෙන්වා ගන්නා ජයන්ත සුපුරුදු පරිදි වසන්තිව තම දැලට හසුකර ගැනීමට සමත් වූයේ ය.

පෙර කතා කිහිපයක සඳහන් වූ මගේ අයියා වෙත වසන්ති හා නැන්දා පැමිණෙන්නේ සාස්තරයක් ඇසීම සඳහා ය. ජයන්ත කපුවාගෙන් වසන්තිට සිදුවූ ඇබැද්දිය නැන්දා දැනගන්නේ ඒ අවස්ථාවේදී ය. බොහෝ දෙනෙක් නොදැන සිටි, ජයන්තගේ නොපනත්කම් මංග අයියාගේ අඳුනට පෙනෙන්නට විය. අවසානයේ ඔහුගේ අඳුනට පැමිණියේ මලයාලි කාලි ය. මලයාලි කාලි යනු ඉතා දරුණු දේවතාවියකි. වරදට දඬුවම් දීමත් වැරැුදි කරන්නවුන් විනාශ කර දැමීමත් ඇයගේ කාර්යයයි.

මලයාලි කාලි දේවතාවිය මංග අයියාට නියෝගයක් දුන්නා ය. එම නියෝගය මංගගේ කටින් පිට විය.
”මූව නවත්තන්ඩ ඕනේ. මේකා නටපු කාලේ දැන් ඇති හොඳටම. මේකා දෙයියෝ විකුණලා ගෑනු බර ගණනක් අමාරුවේ දාලා. කාලි මෑණියන්ට හොඳටම තරහා ගිහිල්ලා”
එම සිදුවීම එසේ සිදු විය. මංග අයියා දැඩි තීරණයකට එළඹියේ ය. වැරැුදි කරුවන්ට දඬුවම් දීමට දෙවියන් අවසර දී ඇත. එසේනම් කළ යුත්තේ කුමක්දැයි ඔහු කල්පනා කරන්නට විය. ඕනෑම සතුරකුට දිය යුතු දඬුවමක් පිළිබඳ කල්පනා කළ සැණින් සිහියට නැෙඟන්නේ මරා දැමීම ය. මලයාලි ශාස්ත‍්‍රයේ දී මිනිසකු මරා දැමීම එතරම් අපහසු කාර්යයක් ද නොවන බව මංග අයියා දනියි. එහෙත් ජයන්ත වැනි පහත් මිනිසුන්ට ගැළපෙන දඬුවම (මරණය* නොවන බව මංගගේ අදහස විය.

ඔහු හොඳින් උගත් එහෙත් මෙතෙක් කිසිදු දිනක අත්හදා බලා නොතිබුණු දෙයක් අත්හදා බලන්නට තීරණය කළේ ය. ඒ අනුව මාසේ පෝය දා රාත‍්‍රියේ මංග අයියා තම කාර්ය ඇරඹී ය. පළමු කාර්යය වූයේ දිය කකුළුවකු අල්ලා ගැනීම ය. මාසේ පෝය දිනය යනු දැඩි කළුවර දිනයකි. වනාන්තර මැදින් ගලා බසිනා ඇළ පහරක් වෙත ගිය මංග අයියා සහ ඔහුගේ අතවැසියා ඇළ ඉවුරේ කකුළුවන් සොයමින් ඉදිරියට ඇදෙති. දැඩි අන්ධකාරය තම කාර්යයට බාධාවක් වුවත් මධ්‍යම ප‍්‍රමාණයේ කකුළුවකු සොයා ගැනීම උදෙසා ඔවුන් ඉදිරියට ම ගමන් කළේ ය. දිය කකුළුවකු අල්ලා ගැනීම ලෙහෙසි පහසු කාර්යයක් නොවන්නේ අන්ධකාරය හා ජලය මඟින් කකුළුවාට සපයන ආරක්ෂාව නිසා ය. ජලයේ ගල්වල එල්ලී සිටින කකුළුවකු ගෝනියකට මැදිකර අල්ලා ගැනීම උදෙසා සෑහෙන වෙහෙසක් දැරීමට ඔවුන් දෙදෙනාටම සිදුවුණි. එහෙත් අවසානයේ තම කාර්යය ඉෂ්ට කර ගැනීමට මංග අයියාට හැකි විය.

ඉන්පසු කකුළුවාව මංග අයියා පූජා කටයුතු සිදු කරන ස්ථානයට රැුගෙන ආවේ ය.
කකුළුවාව කුඩා කූඩයකට දමා වසා පූජා ස්ථානයේ බිම තැබූ හෙතෙම තින්නූර් (තින්නූර් යනු පූජා කටයුතුවලට භාවිත කරන අළු වර්ගයකි* උපයෝගි කර ගනිමින් යන්ත‍්‍රයක් ඇන්දේ ය.
මලයාලි පූජාවලට අවශ්‍ය පන්දම්, කපුරු, රත්මල්, අරක්කු, කළු සුරුට්ටු සියල්ල සූදානම්ව ඇත. සුදු පැහැති සරමට උඩින් රතු රෙද්දක් ඔතා පූජාවට සුදානම්ව සිටි මංග අයියා පූජාව ඇරඹුවේ ය. අමු කපුරු ගුලියක් තැටියට දමා පත්තු කර බිත්තිය අසල බිම වාඩිවූ ඔහු අතේ ඇඟිලි දෙකක් බිමට තබා මන්ත‍්‍රයක් මැතුරුවේ ය. එවිටම අධික වේගයෙන් මංගගේ අත් සහ හිස විසිවී ගොස් පසුපසින් වූ බිත්තියේ වේගයෙන් වැදුණි. ඒ සංඥාව මංගගේ ශරීරයට ඔහු වැඩ ගන්නා මළගිය ආත්ම ඇතුළු වූ බවයි. මංග අයියා පවසන පරිදි ඔහු ඒ ශක්තීන් ට අඬගසන අවස්ථාවේදී ඒ සමීප දොර කෙළින් මාර්ගයේ කිසිවකු හෝ නොසිටිය යුතු වෙයි. ඒ යම් කිසි අයකු ඉදිරියෙන් සිටියොත් මළගිය ආත්මය පැමිණෙන වේගයටය. ඔහුට දැඩි අනතුරකට මුහුණ දීමට සිදුවනු ඇත. එය සාමාන්‍ය මිනිසකුට දැරිය නොහැකි වේගයක් බව ඔහුගේ අදහසයි.

මළගිය ආත්මය ශරීරයට පැමිණීමෙන් පසු පූජාව ඇරඹුණි. මැතිරීම්, කපුරු දැල්වීම් සමඟින් පූජාව දිගින් දිගට සිදු කෙරීගෙන යයි. එක් වරම යළිත් වරක් මංගගේ ශරීරයේ ප‍්‍රබල ගැස්මක් සිදු විය. යළි ප‍්‍රබල ආත්මයක් මංගගේ ශරීරයට ආරූඪ වූ බව ඔහුගේ ගෝලයා අත්දැකීමෙන් දනියි. එවන් අවස්ථාවලදී අලූතින් කපුරු දැල්වීම සිදු කළ යුතු ය. මලයාලි කාලි පැමිණ ඇත. මංගගේ මුහුණින් දිස්වනුයේ රෞද්‍ර ස්වරූපයකි.
”දීපන් කකුළුවව” මංග ඉල්ලා සිටියේ ය. ඒ මංග නොව කාලි ය.

දඟලන අඬු සහිතව සිටින කකුළුවාව අතට ගත් ඔහු එම සතා මුඛය ළඟට ගෙන මතුරන්නට විය. කකුළුවාගේ අඬුවලට මංගගේ ඇඟිලි මැදිවී තද වුවත් ඒවා තුවාල නොවන්නේ ශරීරය තුළ ඇති කාලි ශක්තිය නිසා විය යුතු ය. දියකරන ලද රතු සින්¥ර් අතට ගත් මංග කකුළුවාගේ ශරීරය මතුපිට හොඳින් ආලේප කළේ ය. ඉන්පසු සිහින් කම්බියක් ගෙන අඬු ටික එකට තබා ගැටගැසුවේ ය. දැන් කකුළුවා දිස්වනුයේ රත්පැහැ ගුලියක් ලෙසිනි. අවසානයේ කපුරු පෙත්තක් ගෙන කකුළුවා මත තබා පත්තු කළේ ය. කපුරු පෙත්ත දැවී ගියේ ය. කකුළුවාට කිසිවක් සිදු වූයේ නැත.

මංගගේ නිවස ආසන්නයේ පාළුවට ගිය ගල් වළක් වෙයි. පූජාව නිමා වූ පසු ඔහු කකුළුවාව ගෙන ගොස් ගල්වළට දැමුවේ ය. අඬු ගැටගැසූ කකුළුවා ගල් වළේ පතුලට පාවී ගියේ ය. පූජාව අවසන් විය.
ජයන්ත කපු මහතා මේ කිසිවක් දැන සිටියේ නැත. පූජාව සිදු වූ රාත‍්‍රියේ ජයන්ත කපු මහතා නින්දෙන් එක්වරම අතපය වකුටු කරගත්තේ මංග අයියා ගැටගැසූ කකුළුවා මෙනි.
ඔහු එදා අත්පා දරදඬු කරගෙන තිබුණේ කකුළුවාගේ ස්වරූපයටම ය. වසර දහයක් පමණ ගෙවී ගොස් ඇතත් කිසිම වෛද්‍යවරයකුට ඔහුගේ රෝගය අවබෝධකර ගැනීම හෝ ඔහුගේ ‘වකුටුභාවය’ සුවකර ගැනීමට නොහැකි වී ඇත.

කකුළුවා තුළට ඇතුළු කර ඇත්තේ මළගිය ආත්මයක් වන බැවින් කිසිදු ආහාරයක් නොගෙන ඕනෑම කාලයක් ජීවත්වීමට කකුළුවාට හැකි ය. කකුළුවා මිය යන්නේ තමන්ට භාරදුන් මිනිස් ශරීරය මිය ගිය දිනයටය. වකුටු වූ මිනිසා දිගහැර ගැනීමට නම් කකුළුවා සොයාගෙන බැමි කැපිය යුතු ය.මන්ත‍්‍ර ශාස්ත‍්‍රයෙන් තම වැරැුදි අවශ්‍යතා ඉටු කර ගන්නට උත්සහ දැරූ ජයන්තට දඬුවම් විඳින්නට සිදුවූයේ එලෙස ය.

වෛදික ජ්‍යොතිෂ්‍යවේදී
කාංචන ගීත මනමේන්ද්‍ර